ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

4 5 6 ม.ปลายที่เราอยู่ 
ได้เรียนรู้ด้วยกันพลันสนิท   
เป็นเพื่อนฝูงผูกพันโดยไม่คิด 
ว่าชีวิตวันนึงจะรักเธอ 
ตอนม.6เทอมสุดท้ายในครานั้น 
บอกกับฉันเป็นแฟนกันเธอเสนอ 
พูดทีเล่นทีจริงจนฉันเบลอ 
ต้องแก้เก้อบอกเธอเราเพื่อนกัน 
ฉันทำไอติมหกตกใส่พื้น 
เธอหยิบยื่นไอติมของเธอนั้น 
บอกสงสารยกให้ก็แล้วกัน   
รู้ไหมมันทำให้ฉันประทับใจ 
แต่ด้วยถือศักดิ์ศรีความเป็นเพื่อน 
ปล่อยวันเดือนปีผ่านแม้หวั่นไหว 
จนเรานั้นจบการศึกษาไป 
เข้ามหาลัยต่างแยกย้ายคนละทาง
ได้เจอเธอเมื่อยามปิดภาคเรียน 
ทำเนียน-เนียนยิ้มทักทายกันบ้าง
ความทรงจำแสนดีที่เลือนลาง   
กลับมาสร้างความหวั่นไหวได้อีกครา 
จนปีนี้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 
ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า   
คนเรานั้นชีวิตและเวลา 
แสนสั้นกว่าที่คิดมากเหลือเกิน
อยากย้อนไปทำวันเก่าให้เราได้ 
เก็บความหมายรู้ค่าไม่เก้อเขิน 
จะรักเธอหมดใจไม่แกล้งเมิน   
คงได้เดินเกี่ยวก้อยให้จดจำ 
แต่วันนี้ไม่มีเธอบนโลกนี้ 
เหลือฉันที่อ้างว้างและชอกช้ำ
คงสายไปที่จะเอ่ยเผยบอกคำ 
รัก...ขอย้ำแม้เธอไม่ได้ยินมัน


บอกรักในวันที่สายไป......แต่อย่างไรก็รักเธอ
สู่สุขคติเถิด  เพื่อนรักแสนพิเศษของฉัน