|
หัวข้อ: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: munin ที่ 15 กุมภาพันธ์ 2010, 07:43:PM คำว่าแคร์ที่ให้มาก็แค่..เพื่อน
คำว่าเพื่อนที่ให้มาก็แค่..นั้น จะคบจะเลิกลา..ใช่สำคัญ ฉันก็แค่ทางผ่านพร้อมผ่านไป emo_18 หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: มารเงา ที่ 15 กุมภาพันธ์ 2010, 08:13:PM คำว่า..เพื่อน..ดูแล้ว ช่างแสนสั้น
ความหมายนั้น กลับแสน ดูยิ่งใหญ่ เป็นคู่รัก ตัดได้ ไม่เป็นไร แต่สายใย สัมพันธ์เพื่อน อย่างตัดลง emo_85 emo_85 หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: กริชอักษร ที่ 15 กุมภาพันธ์ 2010, 09:14:PM แค่นั้นจริงหรือ..คือเพื่อน ดูเหมือนเลือนลางห่างฝัน วาดไว้ด้วยใจให้นิมมาน ถึงสัมพันธ์อันเป็นมิตรนิจนิรันดร์ emo_47 หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 15 กุมภาพันธ์ 2010, 10:21:PM ความเศร้าโศกโลกรามาเป็นเพื่อน สะอื้นเตือนเลือนลบจบความหวัง ไร้ใครคู่อยู่เคียงเพียงลำพัง ดาวเดือนยังเป็นเพื่อนไม่เคลื่อนคลาย ..................................... หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: nongpob ที่ 16 กุมภาพันธ์ 2010, 11:18:AM คำว่า "เพื่อน" มากกว่าแฟน แสนสนุก
ยามทุกข์สุข ปลุกปลอบ ชอบเพื่อนฉัน ยิ่งกว่ารัก มากมาย เข้าใจกัน และผูกพัน มาตลอด ยอดมายเฟรนด์.... emo_79 emo_100 (ขออนุญาตมาแจมด้วยค่ะ..ขอบคุณนะคะ) หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: เปลวเทียนเปลี่ยนสี ที่ 16 กุมภาพันธ์ 2010, 03:19:PM คำว่าเพื่อน...เหมือนจะเลือน...เบือนไกลห่าง ความเคว้งคว้าง...อย่างเดียวดาย...ได้เพียงหวัง ความผูกพัน...มั่นในรัก...รักนานวัน วันเปลี่ยนผัน...มันก็เปลี่ยน...เวียนพ้นไป คำว่าเพื่อน...เหมือนจะร้าง...ทางครั้งก่อน เพื่อนจากจร....หรือไม่ย้อน...กลับมาใหม่ คิดถึงเธอ...อยู่เสมอ...เต็มหัวใจ แว่วยินไหม...ความห่างไกล...ใครแว่วยิน หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: สายใย ที่ 16 กุมภาพันธ์ 2010, 04:37:PM (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_010.gif) เสียงใครแผ่ว แว่วมา เรียกหาเพื่อน จึงมาเยือน เตือนย้ำ ประจำถิ่น บ้านกลอนไทย ไม่เหงา หรือเศร้าจินต์ ทุกชีวิน ยินดีทัก เพื่อนนักกลอน ถึงเลือนร้าง ห่างบ้าน ไปนานเนิ่น มิหมางเมิน เชิญมิตร จิตอักษร มาเรียงร้อย ถ้อยกวี ศรีสุนทร ประนมกร ต้อนรับ เพื่อนกลับมา... (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_011.gif) หัวข้อ: Re: เพื่อน เริ่มหัวข้อโดย: เปลวเทียนเปลี่ยนสี ที่ 22 กันยายน 2010, 12:36:PM เสียงเริ่มแผ่ว...แว่วเลือน...เพื่อนวานวัน
คิดถึงกัน..ไหมนั่น...ไร้ซึ่งเสียง เป็นเพียงใจ..ที่ส่งไป...ไร้สำเนียง เป็นเพียงเสียง...เลื่อนลอย...รอคอยไป เพราะเวลา..ใช่หรือไม่..ในความห่าง เพื่อนลาร้าง..ต่างเส้นทาง...ใช่หรือใหม่ จากวัยเรียน..วันเขียนอ่าน..นานเกินไป ถึงวันนี้..ที่ต้องใช้ชีวิต..เพียงลำพัง คนมากมาย..รายล้อม...อยู่รอบกาย คนมากมาย..สหายฉัน...นั้นกลับพลั้ง มองไม่เห็น...หาไม่เจอ...หรือคนมากไป ห่างไกลแสนไกล..ห่างไป..ไกลลับตา มีปัญหา..เบือนหน้าไปหาใคร เพื่อนอยู่ไกล..ไปตามงาน...นานๆหา ยามเศร้าๆ..เคล้าน้ำตา..อย่างผ่านมา จะโทรหา..จะพบหน้า..ได้อย่างไร |