ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

   คืนมืดหนาวเหน็บไร้      ดวงจันทร์
ดาวแข่งส่องแสงกัน         ทั่วฟ้า
วิบวับดุจสุขสันต์             เริงรื่น
ดาวช่างไม่เหนื่อยล้า        เจิดจ้าราตรี

   จักจั่นจิ้งหรีดร้อง          เรไร
เสียงนกแว่วแต่ไกล           สะท้อน
ลมพัดหวีดหวิวไป            ประกอบ
บทเพลงบรรเลงย้อน        มิล้าหลับใหล

   ดอกไม้โปรยกลีบกลิ้ง    ตามลม
ราวอวดให้โลกชม            อีกครั้ง
ระบำดุจเริงรมย์               งามเด่น
โรยร่วงถึงพื้นยั้ง              จบสิ้นแสดง

   น้ำค้างเริ่มหยดค้าง        ยอดหญ้า
ใสดั่งเพชรร่วงมา             สู่พื้น
แสงแรกส่องจากฟ้า         กระทบ
บอกสรรพสิ่งให้ฟื้น          ตื่นขึ้นจากฝัน

******************************

อืม...อ่านแล้วอาจจะงงๆ เพราะคนแต่งยังงงเองเลย ^^"

เอาว่าคอนเซ็ปต์ที่ตั้งใจไว้คือ อยากให้จินตนาการว่า
ในยามค่ำคืนดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ
กลีบดอกไม้ปลิวตามลม ดุจการเริงระบำ
มีเสียงนก เสียงจิ้งหรีดเป็นดั่งท่วงทำนองดนตรี
ทุกสิ่งดำเนินไปดุจความฝันจนกระทั่งแสงแรกแห่งรุ่งอรุณมาปรากฏ
เป็นเสมือนสัญญาณเตือนให้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
มีหน้าที่และงานต่างๆในชีวิตประจำวันที่รอให้ไปเผชิญ

นี่ใช่โคลงสี่สุภาพป่าวจ๊ะ emo_02

คืนเหงาเราเหว่ว้า......................จิตใจ
ใครอื่นนอนหลับไหล.................ทั่วถ้วน
เพียงเรานั่งอาลัย.......................ใจหวั่น
จวบรุ่งแดดทอล้วน....................ค่อยฟื้น คืนดี

โคลงสี่สุภาพ  วรรคสุดท้ายเขียนติดกันทั้งสี่คำนี่คะ





   คืนหนาวหยาดร่วงฟ้า            ลงดิน
พราวพร่างดังเพชรริน                 รื่นชื้น
พิศชมสร่างเพลินจินต์                รมเยศ
ดังว่านภาสะอื้น                         ร่ำร้องหาใคร

   อรุณไขแสงส่องหล้า                เรืองรอง
ราวกลบน้ำตานอง                     ซ่อนเร้น
เกรงใครสบใจครอง                   ครวญคร่ำ
ฤากริ่งดินจะเต้น                       ไต่ฟ้าสู่สม


แต่งออกโบราณไปไหมคะ  พยายามจะให้เข้ากับหัวข้อ  รุ่งอรุณ  ที่สุดแล้ว
เพราะคิดถึงน้ำค้างทีไร  คิดถึงเวลาพราวแดดก่อนระเหยหายทุกที  น้ำค้างคงไม่ชอบรุ่งอรุณสักเท่าไหร่มั้งคะ