ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ทอฝัน]

...เขย่งสูง...จูงร่าง...ลอยคว้างเด่น
เหมือนดั่งเช่น...วัยเยาว์...เจ้ามาดหมาย
ชูสองแขน...กวักเรียก...ตะเกียกตะกาย
ดาวเรียงราย...คล้ายเคลื่อน...เลื่อนหนีมือ

...กระโดดลอย...สอยคว้า...มิล้าหวั่น
ด้วยจิตอัน...แจ่มใส...หัวใจซื่อ
จะเก็บดาว...ใส่ขวด...อวดคนลือ
แล้วตั้งชื่อ...ให้งาม...ตามอารมณ์

...อนิจจา...ดาวเอ๋ย...เจ้าเลยหลบ
แม้อยากสบ...ชื่นเชย...มิเคยสม
สิทธิแค่เพียง...มองฟ้า...แหงนหน้าชม
ถลาล้ม...หลายครั้ง...ยังคลั่งครวญ

...รอยถลอก...ตอกย้ำ...ลูบคลำแผล
เจ็บปวดแท้...รำพึง...คะนึงหวล
มองนภา...คราใด...ใจรัญจวน
ยามแสงนวล...ผ่องพราว...ช่างร้าวใจ

...ยันตัวยืน...ขืนตรง...ทะนงนัก
เอ่ยคำรัก...ก่อนลา...หยุดคว้าไขว่
เอื้อมไม่ถึง...ดารา...ล้าหัวใจ
ขอเก็บไว้...ในฝัน...เท่านั้นพอ...
.............//ทอฝัน

[กุลมาตา(singlemom99)]

แล้วสักวัน  มาถึง  ซึ่งดาวร่วง
เคยโชติช่วง  เปล่งประกาย  ก็หายวับ
น้ำตาดาว  ที่ราวฟ้า  รินลาลับ
ดาวจะกลับ  คืนดิน  ถิ่นเกิดเอย


สัจจธรรม  กำหนด กฎเกิดดับ
มิมีดาว  ค้างฟ้านับ  กลับดินเผย
อย่าอาลัย  เลยดาว  เขาเปรียบเปรย
กาลผ่านเลย  ดาวก็ร่วง  จากห้วงใจ

[ดิษฐา]

ดาวเกลื้อนกลาดพาดพราว บนราวฟ้า
เอื้อมไขว่คว้า สักดวงจันทร์หวงไหม
ใช่เพียงคิด ติดเด่น เช่นใคร ใคร
หรืออยากได้ไหนเลยไม่เคย..ทำ
 
เพียงเคยย่องลอบจับ ยามลับขอบ
ทวงคำตอบมอบไหม? ใฝ่ถลำ
ไร้เสียงจันทร์ฝันเกิน เดินระกำ
จันทร์เจ้าย้ำคำตอบ มอบให้ที

ด้วยเกินตัวมัวหมอง จับจองเจ้า
ฟ้าสีเทาเร้ารบ บรรจบหนี
ลาแล้วดาวจากนี้ คงไม่มี
ใครคนนี้ คนเก่า เจ้ารำคาญ

 

[เพรางาย]

เป็นเจ้าหาวจองฟ้าเก่งกล้าเหลือ
ให้คนดูมิรู้เบื่อเชื่อมั่นก่อ
ให้เขานับเขาชมพรมพะนอ
ต้องชูคอเชิดหน้าจึงหาพบ

ไม่เก่งกาจแกร่งกร้าวอย่างดาวเด่น
จำหลีกเร้นก้มหน้าหาทางหลบ
เพราะต่ำต้อยด้อยค่าหาควรคบ
หวังดาวสบสิ่งงามตามทางดาว

ขอลบชื่อลบวันเคยพันผูก
ถอนรักปลูกกลบฝันสะบั้นข่าว
กลืนน้ำตาเค็มขมชมแสงพราว
แม้ใจร้าวยืนยัน...ลากันนะ

[เมฆา...]

…ดวงอักษร อ่อนช้อย ระย้อยยับ
พราวประดับ จันทร์เดือน เคลื่อนคลอเคล้า
แนบเคียงข้าง โคจร กลอนลำเนา
เด่น ดั่งดาว แต้มฟ้า คราแหงนชม

...ดาราราย ล้อมรอบ ทั่วขอบฟ้า
หมอกเมฆา เคลื่อนคู่ ดูงามสม
น้อมนำจินต์ กลิ่นจาร หว่านตามลม
ให้คนชม แช่มชื่น ระรื่นทรวง

...เปล่งประกาย ฉายแสง สำแดงส่อง
ท่วงทำนอง รังสรรค์ สวรรค์สรวง
ปรารถนา คว้าเน้น ดาวเด่นดวง
เป็นต้องลวง เลือนลาง ห่างเกินไป

...โอ้อาลัย ใจเคร้า เคล้าสะอื้น
ดาวดาษดื่น ยื่นเก็บ เหน็บไม่ไหว
ทำได้เพียง  เมียงมอง ร้องร่ำไร
อยู่กับใจ จำนน ต่อหนทาง

...แม้หากมี กระต่าย ให้หมายเอื้อม
โปรดกระเพื่อม เหลื่อมสี ที่น้ำค้าง
ให้คนคอย พลอยทราบ ภาพระวาง
 จะได้สร้าง แรงซึ้ง ถึงวงจันทร์

...แต่ภิรมย์ ชมฝัน เริ่มบั่นแสง
ฟ้าแดงแดง เริ่มส่อง ที่ห้องฉัน
จำต้องลา ดาวกลอน ก่อนแล้วกัน
จวบแสงวัน นั้นหลบ ค่อยพบเจอ ... อีกครา....



***เมฆา...***

[ฉันเอง]

ดาวประดับฟ้า..

มองดาวน้อย ลอยเลื่อน ดูเกลื่อนกราด
ดั่งภาพวาด กลางนภา เวหาหน
สุกสกาว ดาวเด่น อยู่เบื้องบน
ให้เกินทน  อาจเอื้อม เหลือบมองไป

จะมีไหม ดาวน้อย คอยร่วงหล่น
ให้กับคน รักดาว พราวสุกใส
อยากให้หล่น ลงรัก ปักกลางใจ
แล้วจับขัง ดาวไว้ ห้องใจเรา

ไม่อยากคิด ให้ไกล ใฝ่เกินฝัน
ไม่เก็บวัน ฝันนั้น มาแผดเผา
ไม่สำนึก  เจียมตัว  หลงมัวเมา
ไม่ควรเอา  ดาวแสนรัก  มาปักดิน


ฉันเอง..

[masapaer]

ดาวคอยจันทร์

 

ดาวมิเคยเลยหายกลายไปไหน
ยังสถิตฟ้าไกลไว้เสมอ
เพียงตะวันบังบดลดแสงเธอ
แสงเพียงเบลอลางเลือนเคลื่อนสายตา

ใครบ้างรู้ความจริงสิ่งเป็นอยู่
และรับรู้ว่าดาวพราวเวหา
แท้คือดินละอองล่องนภา
มีเวลากาลดับอับแสงลง

เปล่งประกายเพียงใดใช่จันทร์ส่อง
มิรังรองผ่องเพ็ญเด่นแบบหงส์
แค่ดาวดินบินฝันอันบรรจง
มิยืนยงคงแสงแห่งใดใด

อีกหนึ่งใครรู้จริงสิ่งบังหน้า
ดวงดาราแอบเหงาเศร้าแค่ไหน
แอบหลงรักพระจันทร์หนุ่มกลุ้มหัวใจ   
เมื่อจันทร์ไกลไปรักภักดิ์สุรีย์   

ทิ้งดาวน้อยคอยจันทร์วันเดือนดับ
ให้ดาวนับวันคอยแทบถอยหนี
เมื่อดาวจ๋าเปี่ยมรักและภักดี
แต่จันทร์ซีพี่เอ๋ยไยเฉยจัง 

หลายคนคอยชมดาวพราวเวหน
ขอเวทย์มนตร์ดวงดาวเป่ามนตร์ขลัง
คอยฝากดาวสื่อใจต่อไปยัง
อีกคนฝั่งหัวใจที่ไกลตน

แต่รู้ไหมดาวเศร้าเหงาที่สุด
ตราบมิหยุดรักจันทร์บุหลันล้น
อยากจะขอคืนบ้างนะบางคน
ช่วยจงดลพระจันทร์หันมาที

 

( คือเหตุผลของคืนเดือนมืด..องค์พระจันทร์มิทำหน้าที่..ไปจีบดวงอาทิตย์..ดาวอกหัก..อิอิ)

[บอม ซอง ดุ๊ก]

วัดใจใต้แสงดาว

นับกี่ครั้ง ดาวนี้ ก็ครบถ้วน
จะทบทวน เท่าไร ไม่เคยหาย
คงสล้าง ข้างฟ้า มิลากาย
และมันคล้าย ใจฉัน ที่มั่นคง..

แม้นไร้แสง จันทร์ส่อง ให้ผ่องพร่าง
ยังกระจ่าง เลิศหรู ดังหมู่หงส์
เปรียบฉันนี้  ปีล้ำ เฝ้าดำรง
ที่คอยส่ง รักอยู่  มิรู้ตัว...

OoO

Ooo..แต่วันนี้ ความเหงา ใต้เงาร้าง
เผยเส้นทาง คลายร่าง  อันสลัว
แท้จริงนั้น  ฉันแพ้  และหวาดกลัว
จิตหมองมัว ร่ำร้อง...ว่าต้องไป

แม้นรักนั้น แน่นหนัก สักเพียงฟ้า
แต่ต้องลา  ห่างกัน แม้นหวั่นไหว
จากคราวนี้ อาจชี้ นาทีใจ
ว่าจะไกล พ้นดาว..กี่คราวกาล   

 

บอม ซอง ดุ๊ก

[สายใย]

 
ยังแอบซึ้งถึงวันที่ฝันเก้อ
ยังแอบเพ้อถึงวันที่ฝันหวาน
แม้จะเป็นวันท้อทรมาน
เมื่อเธอรานน้ำใจไม่ไยดี

อยากจะเอ่ยคำรักอีกสักหน
ก็เกรงคนของใจจะหน่ายหนี
ทั้งที่รู้เขาไม่เคยไยดี
ทุกนาทีถดถอยยิ่งน้อยใจ

อยากจะบอกว่ารักอีกสักครั้ง
แม้ว่าหวังครั้งก่อนยากย้อนใหม่
อยากจะบอกให้รู้อดสูใจ
เกรงเธอไม่ยินดีเท่าที่ควร

ไม่อยากเอ่ยเผยคำให้ลำบาก
ไม่อยากฝากตัดพ้อเพื่อรอหวน
ไม่อยากให้ยากจิตคิดเรรวน
ไม่อยากครวญคร่ำเฉลยว่าเคยรัก


 

[yotaga]

อยากจะบอกลาดาวที่พราวฟ้า
เพราะรู้ว่าคว้าไม่ถึงจึงตระหนัก
ดารารายเฉิดฉายรายล้อมภักดิ์
ซึ่งประจักษ์แก่ตา ณ. ฟ้าไกล

หมู่ดาราส่งแสงส่องน่ามองนัก
แม้จะรักดาวดวงนั้นซักแค่ไหน
จะเก็บดาวมาได้ก็หาไม่
รู้แก่ใจในอุราจึงร้าวราน

ได้แต่แหงนมองดูดาวที่ราวฟ้า
ด้วยสายตาสร้อยเศร้าเฝ้าสงสาร
ตนต่ำต้อยด้อยค่าเกินใดปาน
ฤาจะหาญไปเปรียบเทียบเทียมดาว

จึงจำทนอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆหมอก
สุดช้ำชอกบาดเจ็บและเหน็บหนาว
ยามคืนค่ำร่ำหาดาราพราว
เจ็บรวดร้าวดาวมาดับไปกับใจ

[พิมพิลาไลย]

บอกลาดาว ร้าวใจ เมื่อได้เห็น
เจ้าลอยเด่น เช่นนี้ ไม่มีหาย
แต่คนที่ มีรัก ให้มากมาย
กลับลี้กาย หลายกาล นานเหลือเกิน

ยิ่งมองดาว คราวใด ทำให้คิด
ไม่มีสิทธิ์ ผิดใด ใยห่างเหิน
ปล่อยฉันไว้ ให้ตรม ก้มหน้าเดิน
ต้องเผชิญ เมินหมาง อย่างเดียวดาย

โอ้ดาวจ๋า ข้าเศร้า เจ้าจงรู้
ถ้าขืนอยู่ ดูไป ใจสลาย
ความเงียบเหงา เข้าแทรก อกแตกตาย
ยามที่หงาย หน้ามอง ร้องไห้โฮ



พิมพิลาไลย

[ทอฝัน]

แล้วสักวัน  มาถึง  ซึ่งดาวร่วง
เคยโชติช่วง  เปล่งประกาย  ก็หายวับ
น้ำตาดาว  ที่ราวฟ้า  รินลาลับ
ดาวจะกลับ  คืนดิน  ถิ่นเกิดเอย


สัจจธรรม  กำหนด กฎเกิดดับ
มิมีดาว  ค้างฟ้านับ  กลับดินเผย
อย่าอาลัย  เลยดาว  เขาเปรียบเปรย
กาลผ่านเลย  ดาวก็ร่วง  จากห้วงใจ...(ป้ากุล)


...ดาวดวงเดิม...อ่อนแสง...แรงประสาน
ราตรีกาล...ผ่านเลย...เผยวันใหม่
สัจธรรม...นำคิด...สถิตใน
ส่องทางให้...ใสแท้...แลสกาว

...ทาบชีวิต...ลงบน...หน้ากระดาษ
เธอประกาศ...ความเจ็บ...แม้เหน็บหนาว
สื่อสำนวน...ชวนจำ...ลำนำยาว
สว่างขาว...พราวพร่าง...อยู่กลางใจ...(ทอฝัน)

...ตอบป้ากุลผู้เป็นดาวประดับใจเสมอมาค่ะ...!!!

[ทอฝัน]

ดาวเกลื้อนกลาดพาดพราว บนราวฟ้า
เอื้อมไขว่คว้า สักดวงจันทร์หวงไหม
ใช่เพียงคิด ติดเด่น เช่นใคร ใคร
หรืออยากได้ไหนเลยไม่เคย..ทำ
 
เพียงเคยย่องลอบจับ ยามลับขอบ
ทวงคำตอบมอบไหม? ใฝ่ถลำ
ไร้เสียงจันทร์ฝันเกิน เดินระกำ
จันทร์เจ้าย้ำคำตอบ มอบให้ที

ด้วยเกินตัวมัวหมอง จับจองเจ้า
ฟ้าสีเทาเร้ารบ บรรจบหนี
ลาแล้วดาวจากนี้ คงไม่มี
ใครคนนี้ คนเก่า เจ้ารำคาญ...(พี่สาวดิษฐา)


...เธอคือดาว...ดวงแรก...แจกคำทัก
เริ่มประจักษ์...แสงผ่อง...ส่องประสาน
แค่เอ่ยลา...น้ำตารื้น...ขื่นดวงมาน
อยากอยู่นาน...เคียงเธอ...เสมอไป

...จำใจลา...ดาวดวง...ในห้วงหาว
ด้วยถึงคราว...เริ่มฝัน...กับวันใหม่
ขอบคุณแสง...แรงหนุน...ให้อุ่นไอ
บันทึกไว้...แนบชิด...สถิตตน...(น้องทอฝัน)


...ตอบผู้ปกครองสุดสวยแสนดีที่หนึ่งเลย...!!!


 

[บ้านริมโขง]

...เขย่งสูง...จูงร่าง...ลอยคว้างเด่น
เหมือนดั่งเช่น...วัยเยาว์...เจ้ามาดหมาย
ชูสองแขน...กวักเรียก...ตะเกียกตะกาย
ดาวเรียงราย...คล้ายเคลื่อน...เลื่อนหนีมือ

...กระโดดลอย...สอยคว้า...มิล้าหวั่น
ด้วยจิตอัน...แจ่มใส...หัวใจซื่อ
จะเก็บดาว...ใส่ขวด...อวดคนลือ
แล้วตั้งชื่อ...ให้งาม...ตามอารมณ์

...อนิจจา...ดาวเอ๋ย...เจ้าเลยหลบ
แม้อยากสบ...ชื่นเชย...มิเคยสม
สิทธิแค่เพียง...มองฟ้า...แหงนหน้าชม
ถลาล้ม...หลายครั้ง...ยังคลั่งครวญ

...รอยถลอก...ตอกย้ำ...ลูบคลำแผล
เจ็บปวดแท้...รำพึง...คะนึงหวล
มองนภา...คราใด...ใจรัญจวน
ยามแสงนวล...ผ่องพราว...ช่างร้าวใจ

...ยันตัวยืน...ขืนตรง...ทะนงนัก
เอ่ยคำรัก...ก่อนลา...หยุดคว้าไขว่
เอื้อมไม่ถึง...ดารา...ล้าหัวใจ
ขอเก็บไว้...ในฝัน...เท่านั้นพอ...
.............//ทอฝัน

เอื้อมไม่ถึงจึงลา น้ำตาหยด
สุดรันทดท้อใจ ใครกันหนอ
รู้ว่าไกลเกินยื้อยังถือรอ
ใจคนหนอช่างทะยานเกินการจริง

ให้เห็นใจในหวังที่ตั้งจิต
หวังพิชิตดาวสวยด้วยใจสิงห์
ทะยานขึ้นโหนลมโหมประวิง
แต่ทุกสิ่งก็สลายเมื่อปลายลม

ดินอยู่ใกล้แค่เอื้อมเสื่อมนักหรือ
ใยไม่ถือมือสองครองสุขสม
กุมเอาไว้แนบใจไม่ซานซม
ไม่ระทมยามเอื้อมพลาดขาดประคอง

อย่ามองเห็นที่อยู่ไกลสดใสกว่า
อาจน่ากลัวเมื่อเข้าใกล้ใจจะหมอง
ภาพลวงตาพาฝันนั้นลำพอง
ขอให้ตรองอีกครั้งอย่าหวังเกิน

เพราะด้วยรักปักฝันนั้นจริงหนอ
จึงมาพ้อขอคืนอย่าขืนเขิน
ยอมรับบ้างคนใกล้ใจอย่าเมิน
รักเหลือเกิน เจ้ารู้ไหม...ใจชาวดิน.

[ทอฝัน]

...เขย่งสูง...จูงร่าง...ลอยคว้างเด่น
เหมือนดั่งเช่น...วัยเยาว์...เจ้ามาดหมาย
ชูสองแขน...กวักเรียก...ตะเกียกตะกาย
ดาวเรียงราย...คล้ายเคลื่อน...เลื่อนหนีมือ

...กระโดดลอย...สอยคว้า...มิล้าหวั่น
ด้วยจิตอัน...แจ่มใส...หัวใจซื่อ
จะเก็บดาว...ใส่ขวด...อวดคนลือ
แล้วตั้งชื่อ...ให้งาม...ตามอารมณ์

...อนิจจา...ดาวเอ๋ย...เจ้าเลยหลบ
แม้อยากสบ...ชื่นเชย...มิเคยสม
สิทธิแค่เพียง...มองฟ้า...แหงนหน้าชม
ถลาล้ม...หลายครั้ง...ยังคลั่งครวญ

...รอยถลอก...ตอกย้ำ...ลูบคลำแผล
เจ็บปวดแท้...รำพึง...คะนึงหวล
มองนภา...คราใด...ใจรัญจวน
ยามแสงนวล...ผ่องพราว...ช่างร้าวใจ

...ยันตัวยืน...ขืนตรง...ทะนงนัก
เอ่ยคำรัก...ก่อนลา...หยุดคว้าไขว่
เอื้อมไม่ถึง...ดารา...ล้าหัวใจ
ขอเก็บไว้...ในฝัน...เท่านั้นพอ...
.............//ทอฝัน

เอื้อมไม่ถึงจึงลา น้ำตาหยด
สุดรันทดท้อใจ ใครกันหนอ
รู้ว่าไกลเกินยื้อยังถือรอ
ใจคนหนอช่างทะยานเกินการจริง

ให้เห็นใจในหวังที่ตั้งจิต
หวังพิชิตดาวสวยด้วยใจสิงห์
ทะยานขึ้นโหนลมโหมประวิง
แต่ทุกสิ่งก็สลายเมื่อปลายลม

ดินอยู่ใกล้แค่เอื้อมเสื่อมนักหรือ
ใยไม่ถือมือสองครองสุขสม
กุมเอาไว้แนบใจไม่ซานซม
ไม่ระทมยามเอื้อมพลาดขาดประคอง

อย่ามองเห็นที่อยู่ไกลสดใสกว่า
อาจน่ากลัวเมื่อเข้าใกล้ใจจะหมอง
ภาพลวงตาพาฝันนั้นลำพอง
ขอให้ตรองอีกครั้งอย่าหวังเกิน

เพราะด้วยรักปักฝันนั้นจริงหนอ
จึงมาพ้อขอคืนอย่าขืนเขิน
ยอมรับบ้างคนใกล้ใจอย่าเมิน
รักเหลือเกิน เจ้ารู้ไหม...ใจชาวดิน.

...ค่าแห่งดิน...เนื้อดี...ที่พำนัก
ช่างแน่นหนัก...อุ่นอวล...ชวนถวิล
ทรุดร่างลง...นอบราบ...ทาบชีวิน
ล้างมลทิน...แทรกผ่าน...กาลเวลา

...ด้วยดาวสูง...จูงฝัน...วันผยอง
แสงเรืองรอง...มองไกล...ไหวผวา
ทะยานตน...ด้นไป...ในนภา
จึงรู้ค่า...ความกว้าง...บนทางจร

...ทุกร่องรอย...ก้าวเดิน...เผชิญพบ
บางครั้งสบ...เลห์กล...มนต์หลอกหลอน
ดาวกระพริบ...วิบวาว...ทุกคราวตอน
คล้ายอาทร...ประโลม...ให้โหมตน

...จนวันหนึ่ง...ซึ้งแท้...แน่ใจนัก
จึงหันหัก...ลาดาว...พราวเวหน
สว่างแล้ว...แก้วใส...ในกมล
คือแสงต้น...ล้นค่า...กว่าสิ่งใด

...ขอบคุณดิน...เพื่อนเดียว...ยังเกี่ยวข้อง
โอบประคอง...ยามท้อ...ก่อฝันใหม่
ทุกดวงดาว...ประดับ...ประทับใจ
ไม่ยิ่งใหญ่...เท่าดินนี้...ที่หยัดยืน...

.....................//ทอฝัน

[ฉันเอง]

ลาดาว..(มองตรงพระจันทร์ แล้วดาวจะหาย)

ขอลาดาวคราวหน้าเจอกันใหม่
ประทับใจฝังในจิตนิมิตถึง
เป็นดาวสรวงแสนสุกใสไมตรีตรึง
ยังเอื้อมถึงจากขอบฟ้ามาสู่ดิน

ไม่เคยลืมในน้ำใจที่ให้ไว้
หมองหม่นไหม้ยามจากไกลใฝ่ถวิล
ชื่อทอฝันจำฝังจิตเป็นอาจินต์
ขอส่งเธอโผผกผินถิ่นแดนไกล


ฉันเอง..

[กริชอักษร]

คืนนี้ลมนิ่งมิติงไหว
หนาวสะท้านสั่นกายเพราะไอหนาว
ดาวกระพริบริบหรี่หนาวไหมดาว
จะห่มผ้าให้เจ้าก็ห่างไกล

ซ่อนตัวแอบอิงไอใยเนื้อผ้า
เพราะกลัวว่าตัวข้าจะเป็นไข้
ขออิงอุ่นนุ่นหนาข้าอุ่นใจ
ฝากฟ้าไปหุ้มห่มดาวพราวนภา

ฝันดีนะลาดาวที่พราวแสง
ขอพักผ่อนเพราะอ่อนแรง...ล้า
ขอตัวไปเพิ่มพลังครั้งหลับตา
เมื่อตื่นมาพลังแห่งศรัทธาจะเท่าเดิม

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~สู้เคียงดาว~


เหลือบมองฟ้า ดารา ยังกระจ่าง
แต่เส้นทาง หัวใจ กับไร้แสง
ถึงคราววัด พลัดถิ่น ก่อนสิ้นแรง
เร้นกายแฝง เงาจันทร์ สู้ฝันไกล

อยากพิสูจน์ ข้อกังขา สิ่งท้าทาย
เพื่อจุดหมาย ปลายชีวิต จิตแจ้งไข
ลาดวงดาว พร้อมก้าวตาม นิยามใจ
สู่สิ่งใหม่ สิ่งนั้น ที่ฉันรอ

ก่อนเด็กน้อย มีสุข ทุกคืนค่ำ
เขาเคยย้ำ เรื่องราว เคียงดาวหนอ
เคยน้อมนำ รำพัน ข้างจันทร์ทอ
เขาเอ่ยขอ แสงนำทิศ ลิขิตวาง

เมื่อเติบโต จึงรู้ ต้องสู้ฝัน
สิ่งอัดอั้น รุมเร้า เราต้องสาง
สิ่งยิ่งใหญ่ ล้ำเลิศ เราเปิดทาง
สิ่งคั่งค้าง ล้างไล่ ด้วยใจตน

ดาวเพียงส่อง ผ่องฟ้า บอกข้านี้
ว่านาที ผ่านคล้อย ให้ร้อยผล
ก่อนแสงดาว หายลับ ไปกับคน
เราต้องค้น ใจเรา เที่ยงเงาธรรม

O

ขอให้ผู้สู้ จงสู้ให้ถึงที่สุด ข้าอวยพรให้พบสิ่งที่หมายในเร็ววัน

[บ้านริมโขง]

...ค่าแห่งดิน...เนื้อดี...ที่พำนัก
ช่างแน่นหนัก...อุ่นอวล...ชวนถวิล
ทรุดร่างลง...นอบราบ...ทาบชีวิน
ล้างมลทิน...แทรกผ่าน...กาลเวลา

...ด้วยดาวสูง...จูงฝัน...วันผยอง
แสงเรืองรอง...มองไกล...ไหวผวา
ทะยานตน...ด้นไป...ในนภา
จึงรู้ค่า...ความกว้าง...บนทางจร

...ทุกร่องรอย...ก้าวเดิน...เผชิญพบ
บางครั้งสบ...เลห์กล...มนต์หลอกหลอน
ดาวกระพริบ...วิบวาว...ทุกคราวตอน
คล้ายอาทร...ประโลม...ให้โหมตน

...จนวันหนึ่ง...ซึ้งแท้...แน่ใจนัก
จึงหันหัก...ลาดาว...พราวเวหน
สว่างแล้ว...แก้วใส...ในกมล
คือแสงต้น...ล้นค่า...กว่าสิ่งใด

...ขอบคุณดิน...เพื่อนเดียว...ยังเกี่ยวข้อง
โอบประคอง...ยามท้อ...ก่อฝันใหม่
ทุกดวงดาว...ประดับ...ประทับใจ
ไม่ยิ่งใหญ่...เท่าดินนี้...ที่หยัดยืน...

.....................//ทอฝัน

มาบัดนี้ ใช่ลาดาว เจ้าลาเพื่อน
มาบัดนี้ ต้องลาเลือน เหมือนสุดฝืน
มาบัดนี้ เหลือเพียงเรา เฝ้าคอยยืน
มาบัดนี้ มีสะอื้น ฝืนอำลา

ต้องจากไกลไปแล้วแว่วคำฝาก
คิดถึงมากอยากเอ่ยเผยห่วงหา
อาลัยหวังสักครั้งคงกลับมา
จะตั้งตาคอยรับกลับคืนเรือน

ขอให้ชื่นคืนหวานเบิกบานจิต
ขอให้มิตรสุขกายได้เสมือน-
-อยู่บ้านเดิมเติมฝันอย่าพลันเลือน
...จากใจเพื่อน..ผู้รอ...ขออวยพร.

บ้านริมโขง

3/01/2554

[Red Poet]

...เขย่งสูง...จูงร่าง...ลอยคว้างเด่น
เหมือนดั่งเช่น...วัยเยาว์...เจ้ามาดหมาย
ชูสองแขน...กวักเรียก...ตะเกียกตะกาย
ดาวเรียงราย...คล้ายเคลื่อน...เลื่อนหนีมือ

...กระโดดลอย...สอยคว้า...มิล้าหวั่น
ด้วยจิตอัน...แจ่มใส...หัวใจซื่อ
จะเก็บดาว...ใส่ขวด...อวดคนลือ
แล้วตั้งชื่อ...ให้งาม...ตามอารมณ์

...อนิจจา...ดาวเอ๋ย...เจ้าเลยหลบ
แม้อยากสบ...ชื่นเชย...มิเคยสม
สิทธิแค่เพียง...มองฟ้า...แหงนหน้าชม
ถลาล้ม...หลายครั้ง...ยังคลั่งครวญ

...รอยถลอก...ตอกย้ำ...ลูบคลำแผล
เจ็บปวดแท้...รำพึง...คะนึงหวล
มองนภา...คราใด...ใจรัญจวน
ยามแสงนวล...ผ่องพราว...ช่างร้าวใจ

...ยันตัวยืน...ขืนตรง...ทะนงนัก
เอ่ยคำรัก...ก่อนลา...หยุดคว้าไขว่
เอื้อมไม่ถึง...ดารา...ล้าหัวใจ
ขอเก็บไว้...ในฝัน...เท่านั้นพอ...
.............//ทอฝัน

ดาวดวงไหน นะนั่น ที่พลันลับ
เลือนแสงดับ หลบเร้น เช่นนี้หนอ
ปล่อยให้ใคร คนหนึ่ง ซึ้งเฝ้ารอ
ได้แต่พ้อ ใจเพ้อ ละเมอครวญ

หรือดาวนั้น ควรคู่ อยู่เพียงฟ้า
พสุธา จึ่งร่ำ โศกกำสรวล
ยามดาวพริบ ริบราย คล้ายยั่วยวน
จิตไห้หวล ละห้อย ยิ่งน้อยใจ

ขอสักครั้ง ดาวน้อย ลอยดวงลู่
ลงมาสู่ อ้อมอกดิน ถวิลไหว
จะโอบรับ ประทับทรวง ห้วงหทัย
ถนอมไว้ นานเนา เท่าชีวี

ใจดวงนี้ ตีแผ่ ด้วยแน่นัก
มั่นคงรัก ตราบตาย มิหน่ายหนี
อยู่ร่วมเรียง เคียงสุข ทุกราตรี
ทั้งฤดี รักล้น ดาวคนเดียว